ز سری موی سپیدی روئید  خنده ها کرد بر او موی سیاه

که چرا در صف ما بنشستی  تو ز یک راهی و ما از یک راه   

گفتـــ من با تو عبثـــ ننشستم   بنــانند مــرا خـــواه نخـــواه        

گـــه روئیـــدن مــن بــود امــروز    گل تقــدیر نرویــد بی گــاه            

رهــرو راه قــضا و قــدرم     راهــم این بــود نبودم گمراه

قاصـد پیـرم از دیـدن مـن    این یکی گفت دریـغ آن یگ آه

خرمن هستی خود کرد درو  هر که بر خوشه من کرد ، نگاه

سپهی بود جوانی که شکست  پـیری امـروز برانـگیـختــ سپــاه      

رست چون موی سیه موی سپید   چه خبر داشتــ که دارنــد اکراه         

رنگ بالای سیه بسیار است     نیســتی از خــم تقــدیر آگـــاه     

که سیه رنگ کند گاه سپید    رنگــرز اوستــ مرا چیستـــ گناه   

چو تو یکروز سیه بودم و خوش     سیهــی گشتــ سیاهـــی ناگاه    

تو هم ای دوست چو من خواهی شد  باش یکــ روز بر ایــن قــــصه گــواه             

هر چه دانی به من امروز بخند  تا که چون من کندتـــ هفتـــه و ماه  

از سپید و سیه و زشت و نکو   هر چه هســتیم تباهـــیم ، تبــاه   

قصه خویش دراز از چه کنیم     وقتـــ بیـــگه شد و فرصتــ کوتــاه